Сесил Кюри
Аврори
Posts: 10
Вид: магьосник, завършил
Дом: "Слидерин"
Партонус: гарван
|
Post by Сесил Кюри on Apr 8, 2020 14:20:45 GMT 2
продължава от тази тема"Ще бъдеш под прикритие на перото" - бе неговата задача тази иначе приятна събота. Когато Кюри откри това на бюрото си, почти успя да се вбеси, въпреки че всичко със задачата му бе минало успешно и не беше изневерил на слуховете за себе си, че винаги се справя. Справи се с амулетите и незаконните стоки на Мракон-али, докладва за магьосника, когото преследваха, успя да обезвреди един доста гнусен на външен вид амулет, който имаше за цел да трови мъгъли, а на магьосниците с мъгълска кръв да прави дълбоки рани. Всичко това в съвсем удобно време. Не беше закъснял, нито беше подранил. Беше се почувствал доволен от себе си и смяташе да се самопоздрави с някое пиво от личните си запаси у дома. Преди да отиде до кабинета си и да намери онова послание. В писмото го уведомяваха подробно, че са взели решение (очевидно на събрание, на което той някак не бе присъствал, което го дразнеше - беше млад аврор, точно така, но пък имаше право на глас!) да го изпратят като поставено лице в "Пророчески вести". Щял да заеме репортерски пост и да се заеме с интервютата (Кюри разбираше под тази дума "разпити) на лицата, които лично бе чул да говорят притеснителни неща още преди това на Диагон-али. Донякъде го изненадваше, че някой вече предприемаше мерки, а той дори не бе успял да докладва. Трябваше да се радва, разбира се, обаче... При все това беше много кисел рано в съботния ден, когато трябваше да отиде до редакцията на вестника. Много добре знаеше защо е избран той. Преди време му бяха възложили подобна мисия на шега, понеже беше направил грешката да сподели, че изпитва интерес към мъгълските вестници. Някой друг беше подметнал, че в този случай Кюри може и да има талант на журналист. Кюри наистина беше доказал известен талант, просто защото умееше да се изразява на хартия (но не и гласно). Обаче никак не беше честно. Той напусна кабинета си като буреносен облак под съпровода на шегаджийските подмятания на колегите си, маскиран успешно в предишната си дегизировка за вестника - с коса, блестяща от нещо, което мъгълите наричаха брилянтин или подобно, Кюри не беше сигурен, подходящи очила, с които изглеждаше още по-строг от обикновено и една ниско нахлупена шапка. Много магьосници си представяха чуждестранните журналисти именно такива и той се бе възползвал от това. Надяваше се, че и този път ще му свърши работа. Не беше предвидил, че ще се сблъска с онова момиче от Диагон-али в редакцията. Когато му дойде редът да се представи формално, направо се вцепени и застина с шапката си в ръце, забравяйки подготвената си кратка реч. Проклятие, проклятие! Не беше сигурен, че тукашният шеф изобщо подозира, че той, Кюри, е аврор. Предишния път бе работил под прикритие тук и нито веднъж не успя да се увери, че някой знае за истинската му професия. Присъствието на това момиче, обаче, сериозно можеше да прецака нещата. Проклятие, проклятие! Направо си я представяше как скача и го сочи, и казва "Този го познавам!", изглеждаше като глътнала снич. Разбира се, беше нелепо да си мисли, че тя би направила нещо толкова детинско, обаче... ами, имаше едно такова впечатление... Отнякъде все пак намери сили да се направи на незабелязал нищо. Надяваше се, че не я е зяпал дълго и че докато не я зяпа, тя няма да вземе да се задуши (изглеждаше все едно не диша въобще). Надяваше се още, че притеснението му ще бъде сметнато за някакво вълнение, той знаеше, че бе получил похвали за работата си тук преди и трябваше да играе развълнуван младеж, който е много благодарен за завъщането си. - Аз съм Си Сес, благодаря ви за оказаната възможност - изстреля бързо, преди момичето да е реагирало. Псевдонимът му бе внимателно избран още миналия път, така че да звучи чуждестранно, сякаш Кюри работеше по принцип извън граница, а и да не води по никакъв начин към истинския него. Тази му измислена личност бе предизвикала доста внимание към статиите си миналия път, затова имаше няколко приятно изненадани възклицания. О, Мерлин, имаше си и фенове! По дяволите... Дано момичето не го знаеше... Макар че тя примига стреснато, което го накара бързо да добави - Изненадан съм, че ми възлагате нещо толкова отговорно, но ще дам всичко от себе си! Ще се заема веднага. Трябва ли да се запозная предварително с материали?
|
|
Sylvia Lotus
"Рейвънклоу"
Posts: 53
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Рейвънклоу"
Партонус: неизвестен
|
Post by Sylvia Lotus on Apr 10, 2020 11:14:22 GMT 2
Ники се ядоса не на шега. Този Кюри ѝ се подиграваше? Или просто беше решил да я държи под око, за да се увери, че няма да издаде нещо неподходящо пред шефовете си от вестника... Не беше сигурна. Тя му хвърли раздразнен поглед. Той пък от своя страна се държеше сякаш никога не са се виждали. Ники продължи да гледа изпод вежди докато главният редактор се хвана да обсъжда евентуалните въпроси, които да се зададат по време на интервютата. Направи ѝ впечатление, че "Си Сес" правеше коментари точно на място (значи наистина разбираше от работата във вестник). Това едновременно я радваше и притесняваше. След като всички бяха омагьосани от младия репортер (пък било и то фалшив), как можеше тя да се съревновава с него? Наложи се да се концентрира. – Извинявай, Си Сес - обади се тя, като нарочно подчерта името, за да покаже, че го е разпознала въпреки маскировката. Той съвсем леко трепна, но може би ѝ се беше сторило. – Аз съм съвсем нова още в занаята. Ще имаш ли нещо против да дойда с теб на двете интервюта? Той за миг замръзна, сяаш обмисляше. – Ще си водя записки и няма да говоря. - добави бързо тя, като накрая реши да вкара и един леко пасивно-агресивен поглед, за да е ясно - или я взимаше с нея, или щеше да го разкрие на мига. Кюри очевидно я разбра, защото каза: – Ще се радвам да помогна за обучението ти, госпожице... – Лотос. Никея Лотос. - каза тя малко нацупено, защото беше доловила сарказма в последните му думи. – Чудесно - плесна с ръце шефът ѝ. Откакто този Кюри беше влязал, се държеше много по-весело (неприсъщо за характера му). Все едно нещо много хубаво се беше случило. - Ще пратя сови още сега и ще се опитам да уредя първото интервю с Лонгботъм за привечер още днес. – А не можем ли първо... - започна да казва Ники, но видя строгия поглед на Кюри и млъкна. – С Гарг можете да се срещнете да кажем... утре в имението му или най-късно в понеделник в Министерството. Ще се съобразим с неговата програма. А с този Кюри, когото спомена, можеш да говориш другата седмица, но искам итервюто с него най-късно до петък. Последното беше казано само на Ники, но тя не можа да не се обърне към Кюри, за да види реакцията му. Е сега вече го беше загазила... Редакторът разпусна срещата и репортерите се заизнизваха навън за да си вземат полагащата им се почивка от пет минути.
|
|
Сесил Кюри
Аврори
Posts: 10
Вид: магьосник, завършил
Дом: "Слидерин"
Партонус: гарван
|
Post by Сесил Кюри on Apr 10, 2020 13:49:45 GMT 2
- Нямам намерение да позволя никакви снимки, ако ще ми правиш интервю - изфуча аврорът, което бе първото нещо, което каза, когато останаха насаме. Най-сетне бяха получили възможност да се насочат към училището и да се занимаят с директора, след сякаш безкрайни часове висене в редакцията. Кюри беше допълнително напрегнат не само заради това, което го очакваше, ами и заради... Лотос, така беше, нали? Какво интервю, дявол да го вземе?! Беше ли позволил това? Изобщо не си спомняше нищо подобно! Ха! Чакай, изобщо можеше и да откаже всякакво интервю, първо на първо. Може би точно така щеше да направи. А сега просто трябваше да свърши възможно най-бързо с тези турнири, интервюта, директори и така нататък. Ако това беше, което очакваха от него в службата, то възнамеряваше да даде възможно най-малко от себе си, защото беше бесен. - ...за турнира! - Кюри осъзна, че изобщо не беше чул нищо от това, което Лотос му беше казвала досега, докато той гневно се беше отправял към стаите за летекоди, летежна пудра или каквото там бяха уредили, а се налагаше тя да го преследва по стълбите малко нелепо. Забързаният ѝ вид му се стори мъничко познат за момент, но това означаваше, че сигурно я беше засичал веднъж или дваж по коридорите на "Хогуортс". Кюри бе бивш слидерински префект и търсач в отбора по куидич, можеше да я беше виждал на много места. Но сега му беше повече като враг, така да се каже. Определено. Трябваше да се съобразява с нея и така нататък... Ох, щеше да я остави тя да води интервюто, не ѝ ли беше това работата? Пак осъзна, че тя очаква да ѝ отговори нещо и завъртя очи. След секунда разбра, че тя коментираше начина на придвижване. Заради специалните мерки в училището, нямало да могат да използват обикновените канали и се налагало да минат през куп проверки. Май това беше казала. - Директорът не ми е много интересен, но няма друг начин - каза, вероятно без връзка с каквото беше говорила Лотос, понеже тя пак се смръщи. Това беше първото честно нещо, което ѝ споделяше, въпреки това. Свали фалшивите си очила и ги пъхна нервно в джоба, а после внезапно я хвана за лакътя, преди да е започнала да протестира. После просто се магипортира с нея. Появи се пред главната порта на "Хогуортс"... не вярваше, че ще се върне тук отново, имаше толкова... досадни спомени от това място. Не искаше да мисли за това. - Ти какво си... - Нали пристигнахме? Сега да намерим някой да удостовери кои сме и да се залавяме.
|
|
Маркъс
"Слидерин"
Posts: 13
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Слидерин"
Партонус: неизвестен
|
Post by Маркъс on Apr 10, 2020 14:16:56 GMT 2
Пробите за куидичния турнир вече бяха започнали. Маркъс наистина се притесняваше дали ще се справи и дали мадам Хууч ще остане доволна. Не му се искаше чрез връзки да се вкара в отбора, ами искаше сам да си извоюва мястото. Учениците вече се бяха наредили на игрището и чакаха мадам Хууч. Тя пристигна и донесе един голям сандък и обясни правилата на първокурсниците. Дойде редът и Майкъл да се качи на метлата. Той се справяше добре с летенето и това му трупаше точки,но по едно време насочиха блъджър срещу него и той трябваше да го избегне. С добрите му рефлекси и малко повече късмет се размина на косъм от това блъджъра да го събори на земята. Той слезе на земята и очакваше отговора на мадам Хууч. - Маркъс, справи се добре и съм доволна от теб засега, но искам след като свършиш с обяда да дойдеш и да се пробваш за търсач - каза със сериозен поглед мадам Хууч на Маркъс. Той се усмихна и тръгна обратно към замъка. По пътя видя,че Силвия отиваше към игрището и той отиде до нея. - Късмет, Силвия - каза той и се усмихна. Силвия сведе глава и леко почервеня.
|
|
Sylvia Lotus
"Рейвънклоу"
Posts: 53
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Рейвънклоу"
Партонус: неизвестен
|
Post by Sylvia Lotus on Apr 11, 2020 14:25:39 GMT 2
Силвия продължи забързано. Закъсняваше, защото я бяха викнали в кабинета на професор Флитуик. Както и очакваше, получи наказание заради първия учебен ден, когато се успа и изпусна сутрешните часове. Професор Флитуик беше много мил, но не можеше да не я смъмри поне малко за нарушението. Тя се засрами. Не искаше да започва учебната година така. Трябваше отсега нататък да внимава повече. Тя се страхуваше, че професорът може да ѝ забрани да се пробва отбра на "Хогуортс" за куидичния турнир, но за нейно облекчение наказанието ѝ беше съвсем друго. Флитуик ѝ каза, че професор Слъгхорн има нужда от помощ за разчистването на кабинета по отвари и тъй като беше вече много възрастен, Силвия и още едно наказано още през първата седмица момче, щяха да му помогнат през уикенда. Смяташе да се яви в кабинета по отвари след вечерята - сега трябваше да бърза за пробите.
Както се очакваше, половината училище се беше изсипало на куидичното игрище - някои от учениците само за да гледат, но по-голямата част искаха да покажат на Мадам Хууч способностите си на метлата. Мадам Хууч изглеждаше напрегната. – Ама че лудница - чу я Силвия да се оплаква на един от учениците в горните класове - Днес трябваше да се проведе първият урок по летене на първокурсниците и след това да имат малко състезание. Само първокурсници! - подчерта тя - Но разбира се, още след закуската всички дойдоха насам... Този турнир още не е започнал, но вече си мисля за пенсиониране в края на годината... Силвия вътрешно съжали Хууч. Вече не беше първа младост, определено щеше да има нужда от помощ с всичките тези деца. Тя се нареди на опашката, която постепенно се увеличаваше и вече излизаше извън трибуните. Пред нея беше застанало по-голямо момче с рошава тъмна коса. Изглеждаше и някак познато. То спореше с други две деца - едно малко по-ниско момче и едно червенокосо момиченце на нейната възраст. – Ще вземат мен, сигурен съм! - каза рошавото момче. - Само аз участвам в училищен отбор! – Това е защото досега не съм се пробвала за отбора на "Грифиндор"! - озъби му се червенокосото момиче. - Само да се освободи място догодина, след като седмокурсниците завършат, и ще видиш какво мога! По-малкото момче се прозя демонстративно. Очевидно куидичът не му беше особено интересен, а само придружаваше другите двама. То се загледа в Силвия. Другите две деца също се обърнаха да видяк какво го е разсеяло. – Здравейте. - каза тя притеснена от внезапното внимание. Момиченцето ѝ се усмихна широко. – Здравей! - поздрави тя бързо. - Аз съм Лили, втори курс, "Грифиндор". – Силвия Лотос. - каза си името Силви. - Бавно ли върви опашката? – Не чак толкова. - отговори рошавото момче - Мадам Хууч започна да вика по няколко човека накуп, защото изведнъж стана струпване. Ти не си ли много малка за да летиш? Въпросът не беше заядлив, а по-скоро издаваше любопитство. Силвия се усмихна и сви рамене. – Ами май да. Първи курс съм, от "Рейвънклоу". Реших да опитам, за да не ме е яд после. – Добре си решила - каза Лили. - Аз пък искам да натрия носа на братята си, защото ме подценяват. Това са Джеймс и Албус. Нещо прищрака в ума на Силвия. – Вие сте децата Потър! - възкликна тя. – "Децата Потър" ни е популярното име - пошегува се Джеймс. – Но иначе "Джеймс", "Албус" и "Лили" върши работа. – Силвия се изчерви и се ръкува и с другите двама. Напълно беше забравила, че бяха ученици тук. Разбира се, че Джеймс щеше да се пробва за отбора на "Хогуортс", той беше пети курс, а и "Пророчески вести" от време на време пишеха статии за него и за постиженията му в училище. За Лили не беше чела нищо още, но вестникът разбира се беше отразил разпределянето на Албус в дом "Слидерин" преди три години. Как ли им се отразяваше всичко това? Докато обмисляше това, Джеймс и Лили бяха захванали нов спор, а Албус беше започнал да се оглежда, сякаш чакаха още някого. След малко огромна фигура се зададе в далечината и Силвия разбра кого чакат. Това беше най-огромният човек, когото беше виждала. Позна го по огромната черна коса и брада. Беше го виждала два пъти преди време при различни обстоятелства, но този човек сякаш не остаряваше, а всеки път изглеждаше все по-див и страшен. Силвия обаче знаеше от родителите си, че има добро сърце. – И ако т'ва не е малката Лотос! - позна я той и я поздрави. Силвия му се усмихна широко. С него имаше още две деца и тя предположи, без да ги познава, че сигурно са децата на най-добрия приятел на Хари Потър - Роуз и Хюго Уизли. Окза се права. Те се запознаха набързо. Силвия разбра, че и Роуз е в училищния отбор на "Грифиндор", но няма да може да се пробва за турнира, тъй като наскоро беше пострадала от магическо животно в час по Грижа за магическите създания и още се възстанояваше. – Но ти не си виновен, Хагрид! - каза му тя мило - Гадинката ме ухапа точно тук! Тя покза глезена си и останалите деца (включително и Силвия) ахнаха от възторг при вида на раната. – Страхотно! - каза Джеймс въодушевено. Силвия не посмя да попита какво точно я е ухапало, но тайно си отдъхна при мисълта, че имаше цели две години преди и нейния випуск да трябва да ходят на уроци по този предмет. – Тря'ва да минеш на чай другия петък! - каза ѝ Хагрид - Съвсем забра'их, че започваш тази година. Харесвам баща ти, мно'о свестен човек. Навремето ми помогна за едни нелегални... е, хм, друг път ще ти разправям. И леля ти, Ники, знаеш ли к'ва щурачка беше когато учеше тука? С едно момче от нейния дом, двамата бяха голяма банда. Хагрид се засмя на спомена. Силвия закима и обеща да мине в петък. Щеше да ѝ е любопитно да чуе какви ги вършила леля ѝ като малка. Хагрид после взе Албус, Хюго и Роуз и четиримата отидоха на трибуните да гледат, а Джеймс и Лили заразказваха за различните предмети, които се учат в по-горните класове и Силвия ги слушаше с голям интерес.
Дойде и техният ред. Джеймс разбира се, се представи отлично, а и малката му сестра летеше доста добре. Силвия беше сигурна, че поне Джеймс ще бъде приет в отбора на "Хогуортс". Нямаше как да бъде иначе. Доколкото беше чувала, той играеше като пазач в отбора на "Грифиндор". Самата Силвия се представи добре като за някой, който нямаше много голям опит с летенето. Беше летяла в двора на фамилната вила. Леля ѝ я беше научила на това-онова, но трябваше да признае, че сред учениците имаше и доста по-добри. Зачуди се как ли се е представил Маркъс и дали ужасният Едуард се е пробвал също? Не го беше виждала от два дни. Преди да си тръгне от игрището, отиде при децата Потър и Уизли да им каже "чао". – Браво на теб! - каза ѝ Хагрид. – С повече тренировки мисля, че можеш да се научиш да летиш добре - каза ѝ Джеймс авторитетно и Силвия се ухили. Определено не смяташе да се отказва от куидича. Щеше да се научи, а и се радваше, че все пак опита. Тя си взе довиждане с групата и тъкмо щеше да тръгне и се сети нещо. – Хагрид - попита тя огромният мъж, който се беше настанил на три седалки на трибуната и изглеждаше още по-огромен сред учениците. – Да? - попита я тя. – Има едно момче, първокурсник от "Слидерин". Обаче изглежда много мил! - побърза да уточни тя - Може ли да го взема на чая в петък? – Разбира се - каза Хагрид. Може и Албус да дойде в такъв случай, ако не се познават още, щом като са от един дом. Албус поклати глава отрицателно, за да покаже, че не се познават. – Страхотно! - ухили се Силвия и махна на групата. Ето че вече започваше да си намира нови приятели в "Хогуортс".
|
|
Маркъс
"Слидерин"
Posts: 13
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Слидерин"
Партонус: неизвестен
|
Post by Маркъс on Apr 11, 2020 16:43:07 GMT 2
Когато мина обядът, Маркъс се запъти към игрището да се пробва за търсач, но по пътя се спречка с две момчета. Тези момчета бяха трети курс от "Грифиндор". Явно са били забелязали Маркъс от няколко дни и сега беше дошъл моментът да си изяснят сметките. - Ти ли си този новият от "Слидерин", явно там вече не приемат мъжкари. Пък я си погледни и прическата и дрехите - каза едното момче на другото и се засмяха. Маркъс сви очите и стисна юмрук и без много да му мисли удари едното момче. Двамата започнаха да се бутат и удрят, но професор Слъгхорн ги видя и ги разтърва. - Маркъс, след вечеря си наказан и идваш при мен в кабинета ми заедно с още едно момиче и ще ми помагате. Ами доколкото до вас, вашият ръководел ще решава какво да прави с вас. Маркъс се обърна и се прибра към общата си стая. Докато стана време за вечеря, той си лежа в леглото и размишляваше... (Какво да направя като съм от дом за сираци и не зная кои са родителите ми, дано някой ден да разбера ако са все още сред живите). Стана време за вечеря и Маркъс слезе към Голяма зала. Вечерята мина кротко и без спречквания. Дойде време Маркъс да отива към кабинета на Слъгхорн. Той почука на вратата и видя, че вътре са професорът и Силвия. Силвия беше наказана, защото е закъсняла за първите часове и сега трябваше и двамата да му помагат с отварите. Почти бяха към края на подреждането, когато Слъгхорн им каза да си ходят веднага, че му изникнала много важна работа. Силвия и Маркъс излязоха от кабинета, но се усъмниха в Слъгхорн и решиха да се скрият и да видят дали ще излезе от кабинета си. След около 10 минути, Слъгхорн бе облечен в яке и излезе от кабинета. Той се оглеждаше наляво и надясно да не би някой да го следи. Тръгна към изхода на замъка и Силвия и Маркъс го проследиха. Вече бяха отвън когато го видяха да отива забързано към Забранената гора. - Маркъс, може да е скрил нещо там и иска да види дали все още е там. Може да има и нещо общо с онези мъже, които видях в Голямата зала. Когато отидох да го търся и след това дойде Едуард да го пита за нещо, той тръшна вратата и се затвори - каза бързо Силвия и си пое въздух. - Може и да си права, Силвия, но трябва да сме внимателни да не ни забележат,че двама първокурсници да обикалят и да разследват си е странно - каза Маркъс с сериозен поглед. - Можем да го споделим и с Хагрид. Той ме покани на чай, но му казах,че ще взема и теб... все пак сме приятели, нали? - каза Силвия и леко се усмихна. - Хагрид ?? Не го познавам този човек, Силвия - каза сериозно Маркъс. - Той е много добър човек и много разбран. Пък и се запознах и с децата Потър и Албус Потър също е поканен и ще можеш да се запознаеш с него. Маркъс се усмихна и зачуди, но се съгласи да отиде с нея на чай у Хагрид.
|
|
Sylvia Lotus
"Рейвънклоу"
Posts: 53
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Рейвънклоу"
Партонус: неизвестен
|
Post by Sylvia Lotus on Apr 12, 2020 16:50:15 GMT 2
Интервюто с професор Лонгботъм беше минало добре. Ники беше успяла копирайки Кюри да си нахвърля няколко въпроса докато чакаха да ги повикат в кабинета на директора. Откога не беше влизала там... Не можа да не забележи огромният портрет на Дъмбълдор, който изслуша с интерес целия разговор, както и този на Сивиръс Снейп, който пък ги гледаше изпод вежди. Невил Лонгботъм беше станал директор наскоро поради влошеното здраве на професор Макгонагол. Тя беше млада (по магьосническите стандарти), но явно си имаше някакви неща. Сега тя се бе върнала да преподава Трансфигурация в училището, а Невил, учителят по Билкология беше избран за директор. Въпросите, които му зададоха бяха обичайните при такива събития "Кога се очаква да дойдат представителите на другите две училища?", "Кой ще следи за честното провеждане на турнира?", "Ние ще имаме ли шанс според него да победим?" и разбира се леко провокативния "Организирането на този турнир опит да се докажете като директор ли е?". Невил беше успял умело да се измъкне от този въпрос с шега и Ники вътрешно призна, че на младия бивш учител по Билкология му сече ума.
Той ги покани да останат за вечеря, тъй като с дългото чакане преди интервюто, следобедът се беше изнизъл и вече се свечеряваше. Двамата любезно приеха. Имаше още време до вечерята, затова Ники реши да се разходи малко по коридорите, за да си припомни безгрижните години, прекарани в училището. За нейно учудване Кюри не възрази (а тя беше очаквала, защото през малкото време, откакто се познаваха, все се дразнеше и спореше с нея за всяко нещо). После разбра, че явно и той искаше да използва идването им тук, за да поогледа. Но вътрешно нещо ѝ подсказваше, че не меланхолията го подтикваше към подобна разходка. Той не спираше да се оглежда припряно, сякаш се мъчеше да провери всяко ъгълче, всяка броня и всеки портрет за нещо нередно. – Как можахме да се магипортираме на територията на "Хогуортс"? - хрумна ѝ внезапно да попита и Кюри издиша нервно. Очевидно пак беше започнал да се връща към раздразненото настроение. – Магипортирахме се пред входната врата на двора. - каза той. – Да, обаче аз съм чела... – След Битката в "Хогуортс" през 1998 г. училищното настоятелство се съгласява да се ограничи действието на магическото поле до входа на двора на замъка, за да могат при друга евентуална криза аврори да се магипортират малко по-близо до училището и да помогнат. Това важи само за аврори на Министерството - подчерта той както се стори на Ники леко самодоволно - Ти сама най-близо би могла да се магипортираш в Хогсмийд. Ники предпочете да се направи, че не забелязва заядливия тон. Хубаво, че изясниха това. Беше започнала да се чуди дали Кюри не беше някакъв могъщ черен магьосник. За нейно учудване за момент сякаш забеляза ъгълчетата на устата на високия магьосник да се помръдват, сякаш се мъчеше да не се изсмее. За втори път се зачуди дали той не ѝ четеше мислите?
Бяха стигнали до входната зала и Ники тъкмо щеше да попита дали ще обикалят още, или по-добре да влязат в Голямата зала на вечеря преди да са привлекли нежелано внимание, когато чу някой да се промъква тихо през входната врата. Тя присви очи и забеляза два детски силуета, като спънатата походка на единият ѝ се стори много позната. Преди да каже нещо, Кюри я дръпна иззад една колона, така че да не се виждат. – И все пак може би не трябва да споменаваш на Едуард, че сме ходили до Забранената гора - тъкмо казваше един шепот - Може да ни издаде! Не ми хареса, че си говореше с онзи Гарг! – И без това не съм го виждал скоро... - замислено каза другото дете - все едно потъна в земята.
Гарг ли? Ето го пак се появяваше и то споменат от не друг, ами от племенничката на Ники, която тя позна и която очевидно беше излизала по тъмно с някакво хлапе от "Слидерин" до гората (или може би беше казала, че са влизали ВЪВ гората?! Не, едва ли бяха толкова глупави...). Тя се ядоса не на шега и съвсем забрави, че не искат да ги видят. Тръгна да излиза извън колоната, но Кюри я спря. – Остави ме, това е племенничката ми. - ядосано се опита да се отскубне Ники.
|
|
Сесил Кюри
Аврори
Posts: 10
Вид: магьосник, завършил
Дом: "Слидерин"
Партонус: гарван
|
Post by Сесил Кюри on Apr 12, 2020 18:03:01 GMT 2
- Племенничката ти, която говори за Гарг. Тихо - натърти Кюри на всяка дума, изненадващо внимателно притегляйки я обратно назад. Отново Гарг. Това беше притеснителното в цялата работа. И тези деца - навън по това време? Защо? И този турнир, и... тези странни неща по коридорите. Само той ли виждаше, че нещо не е наред... И къде бяха повечето от колегите му изобщо? Не беше твърде рано училището да бъде обезопасено. Нито твърде късно, а точно навреме. Въпреки това по коридорите Кюри усещаше особено напрежение. Нещо... дебнещо. Почти като историите за базилиска. Не, не толкова злокобно, но определено човек трябваше да пообиколи тук и да огледа внимателно. Може би щеше да се наложи да се върнат отново. Няколко пъти дори. Взе решение, че това щеше да е логичен и разумен ход. Чак тогава рискува да надникне да види накъде вървят хлапетата. Почувства се странно, че той трябва да се крие от хлапетата, а не те от него. От това излизаше, че вероятно просто са били наказани или нещо подобно. Ако още беше префект щеше да каже, че това не е основание да се влачат по коридорите, но сега се налагаше да го търпи. Забранената гора, значи? Кюри се поколеба отново. Да идат да търсят каквото децата са видели там? Не, те не бяха уплашени. Говореха за нещо, случило се малко по-отдавна. - Ще ги изгубим от поглед! - раздразнено разтърси ръка репортерката, за да му напомни, че я е стиснал болезнено. - Кой е Едуард? - Завиват зад ъгъла! - Отиват или се връщат... - замисли се Кюри, въпреки че много добре виждаше накъде вървят младежите. Това само за миг отслаби вниманието му и репортерката се отскубна от хватката му, като закрачи ядосано към дребните. Ох, добре де... поне можеха да ги разпитат, ако тя не ги подбереше далеч от него... и ако не ги уплашеше. Това второто щеше да е по-трудно.
|
|
Маркъс
"Слидерин"
Posts: 13
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Слидерин"
Партонус: неизвестен
|
Post by Маркъс on Apr 13, 2020 18:10:27 GMT 2
Силвия и Маркъс вървяха по коридора когато чуха някой да тича зад тях. Двамата се обърнаха и видяха едно момиче, което Силвия веднага разпозна. Това се оказа нейната леля. - Здравей,Силвия. Къде се размотавате вие с твоя приятел, твоето гадже или какъвто и да е там, посред нощите в "Хогуортс"? - каза Ники с сериозен поглед. Силвия и Маркъс се спогледаха един друг и не знаеха какво да отговорят. След Ники се появи един мъж, от който Маркъс се стресна и едвам не си глътна езика. - Лельо, ако искаш някъде можеm да се скрием, че да не ни виждат, иначе с Маркъс ще си навлечем големи неприятности - каза Силвия и останалите тръгнаха след нея. Повървяха, но видяха, че няма никои и ще могат да разговарят спокойно. - Силвия, кажи сега...къде ходихте и какво правихте с твоят приятел? - каза Ники със сериозен поглед. Силвия се замисли дали да сподели с леля си, но накрая май реши, че може би ще е за добро. - Ами, с Маркъс бяхме наказани при професор Слъгхоран, но се случи нещо странно...той ни изгони от кабинета си и ние решихме да проверим какво се случва. Скрихме се и видяхме,че той излезе и го проследихме до Забранената гора..ами ти лельо,какво правиш тук в "Хогуортс"?! - каза Силвия и очакваше отговор от леля си. - Аз съм тук по работа. С моят познат Си Сес ни изпратиха да вземем интервю от директора за куидичния турнир и ни предложиха да останем тук за вечеря. Тъкмо бяхме тръгнали към Голямата зала, когато чухме стъпки и гласове и се скрихме, но после видяхме, че това сте вие и се размотавате по нощите...Силвия, случайно да сте видели нещо странно тук в училище от изминалите дни? - каза Ники неясно. - Ами...нищо странно не съм видяла, лельо... Преди няколко дни в училището беше шефът на "Магически игри и спортове" и говореше с директора за турнира...само това зная - каза Силвия. - Споменахте нещо за някакво момче Едуард - каза Си Сес и сви очи. - Ммм...Да се представя и аз. Казвам се Маркъс и съм първокурсник от "Слидерин"... Едуард е от моя дом ,но не съм го виждал от два дни и сякаш изчезна - каза Маркъс и се спогледаха със Силвия. - Добре, добре... сега вие двамата приятели си отивайте и внимавайте с нощните излизания - каза Ники и изпрати Маркъс и Силвия. Маркъс и Силвия си тръгнаха без да поглеждат назад. Ники сигурно беше усетила,че нещо става в това училище и че нейната племенничка крие нещо от нея...
|
|
Sylvia Lotus
"Рейвънклоу"
Posts: 53
Вид: магьосник, 1 курс
Дом: "Рейвънклоу"
Партонус: неизвестен
|
Post by Sylvia Lotus on Apr 14, 2020 14:11:28 GMT 2
– Забравих да я питам за какво е била наказана - изсумтя Ники. - Още първата седмица? Не ми се мисли какви ще ги сътвори до края на учебната година. – Хм.. - каза само Кюри. Изглеждаше едновременно замислен върху нещо друго, все още раздразнен от ситуацията и някак... все едно му беше смешно. Ники не разбираше какво смешно имаше в това, че две хлапета си пъхаха носа в неща, които не бяха тяхна работа... Нито в това, че любимата ѝ племенница се беше сдружила с някакво момче от "Слидерин". – И аз бях от "Слидерин" - каза внезапно Кюри с неприкрита гордост. Очевидно беше, че ѝ разкри това само за да види реакцията ѝ. – Защо ли не се учудвам - отговори тя бързо и извъртя очи. - Чакай малко... Ти отговори на нещо, което не съм казвала на глас!!! Само си го помислих! Ти си легилимант! Лицето на Кюри остана безизразно. – Нищо подобно - каза той с насмешка - реакцията ти към момчето беше толкова очевидна, само глупак не би се сетил какво ти се върти в главата. А уж ние сме били мнителни към останалите домове... Ники се замисли. Не беше сто процента сигурна, че му вярва, но пък доста хора ѝ бяха казвали, че е като отворена книга и всичко може да се прочете по лицето ѝ... Не много полезно качество за репортер.
– Добре, все едно - каза тя. - Какво ще правим сега? – Ще отидем на вечеря, както казахме. Изчезнал слидеринец... Ще използвам възможността да разпитам и учениците, както и кхм... Слъгхорн. - той измърмори това под носа си, все едно изобщо не искаше да ѝ отговаря, ами си правеше план за себе си. - Не съм убеден, че племенничката ти ни каза всичко, което знаеше. Ники се възмути: – Твърдиш, че Силвия лъже?! - откъде накъде този неприятен човек обвиняваше племенничката ѝ в нечестност?! Силвия открай време ѝ беше слабост. Ники обикновено беше доста благ и спокоен човек, но всичко свързано с детето, успяваше да я изкара извън равновесие. Кюри може би забеляза това, защото каза спокойно: – Сама каза, че е щура. – Такава е - призна Ники - но е добро дете. – Все пак можеше да си поговорим повече с нея и с приятелчето ѝ Маркъс, ако не ги беше уплашила и не ги беше пратила да си лягат. Ники се почувства малко гузно. Наистина беше прекалила малко... Прати децата в стаите им и беше сигурна, че са я послушали (поне Силвия със сигурност), но изобщо не се беше замислила, че може би не бяха вечеряли. Е, нямаше смисъл да го мисли. "Със сигурност няма да умрат от глад до закуската..."
С Кюри влязоха в Голямата зала и веднага ги удари вълна на шум, тракане на прибори и стотици гласове. – На масата на "Слидерин" ли ще седнем значи? - попита тя като се опитваше да прикрие колко ѝ е неприятна идеята.
|
|